Choroba ta zwana jest inaczej zakaźnym zapaleniem wątroby psów. Znana od wielu dziesięcioleci, atakuje psowate (lisy, skunksy, wilki, kojoty). Jest to choroba uleczalna, ale w niektórych przypadkach może być śmiertelna.

Przyczyny

Chorobę Rubartha wywołuje adenowirus psów typu 1. Źródłem zakażenia są psy. Wirus wydalany jest przez zarażone zwierzęta wraz z moczem, śliną i kałem, przez pierwsze dwa tygodnie infekcji. Później do roku czasu – wraz z moczem. Zarazek choroby Rubartha jest dość odporny na działanie czynników środowiska zewnętrznego. W temperaturze pokojowej zachowuje zakaźność przez kilka tygodni. Nie jest odporny na wysokie temperatury, detergenty i promienie słoneczne.
Psy zarażają się poprzez bezpośredni kontakt ze śliną, kałem lub moczem zarażonego zwierzęcia. Szczenięta mogą się zarazić poprzez kontakt z zanieczyszczonym obuwiem właściciela.
Najczęściej chorują psy w pierwszym roku życia. Szczenięta szczepionych suk otrzymują przeciwciała od matki i są przez jakiś czas odporne na tę chorobę. Przebycie choroby Rubartha uodparnia zwierzę najprawdopodobniej na całe życie.

Objawy i przebieg choroby

Po 4-9 dniach od zarażenia, u psa pojawia się wysoka gorączka (ok. 40°C). Po dwóch dniach temperatura wraca do normy i po jakimś czasie ponownie nawraca gorączka. Pies staje się apatyczny, przestaje jeść, bardzo dużo pije, powiększają się i zaczerwieniają migdałki. Zwierzę traci chęć do ruszania się, co jest spowodowane bolesnością wątroby, dostaje biegunki i zaczyna wymiotować. Czasem występuje zapalenie spojówek, światłowstręt. Mogą się pojawić wybroczyny na błonach śluzowych i słabo owłosionych miejscach na ciele. W wyniku infekcji, suki mogą ronić. Po wyzdrowieniu, u około 1/5 zwierząt występuje zmętnienie rogówki.
Choroba Rubartha może przebiegać w bardzo różny sposób. Może być to łagodna niedyspozycja, z 1-2-dniową gorączką, czasami nawet nie rozpoznana jako choroba. Przy ciężkim zachorowaniu pies po kilku dniach gorączki umiera. Przy przebiegu nadostrym śmierć następuje w ciągu kilku godzin.
Powikłaniem choroby Rubartha może być tzw. „niebieskie oko” (białko w oku staje się błękitne).
Śmiertelność u psów dorosłych wynosi do 50%, a u szczeniąt jest wyższa. W połączeniu z wirusem nosówki jest wręcz bardzo wysoka.